Ustalenie warunków zabudowy dla farmy fotowoltaicznej – uchylenie przez sąd administracyjny niekorzystnej decyzji samorządowego kolegium odwoławczego

Inwestor, będący klientem Kancelarii, otrzymał pozytywną decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie farmy fotowoltaicznej z niezbędną infrastrukturą techniczną i urządzeniami budowlanymi.

Odwołanie od tej decyzji złożyła osoba zamieszkująca w pobliżu terenu inwestycji, która obawiała się promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez mającą powstać elektrownię.

W ocenie rozpoznającego odwołanie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie planowana instalacja fotowoltaiczna nie mogła zostać zakwalifikowana jako urządzenie infrastruktury technicznej w rozumieniu art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym („ustawa”). Konsekwencją takiej oceny było ustalenie przez SKO, że planowana inwestycja powinna spełniać wymogi określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, tj. być zgodna z zasadą dobrego sąsiedztwa (a więc kontynuować funkcję dotychczas istniejącej w sąsiedztwie zabudowy) oraz mieć zapewniony dostęp do drogi publicznej.

SKO zarzuciło również organowi pierwszej instancji, iż nie ustalił on, czy obowiązujące na terenie gminy, w której inwestycja miała zostać zlokalizowana, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego („studium”) przewiduje obszary, na których lokalizowane będą systemy fotowoltaiczne. Ponadto SKO podniosło, iż Inwestor we wniosku o ustalenie warunków zabudowy jako teren inwestycji błędnie wskazał część działki ewidencyjnej, podczas gdy w ocenie SKO ustalenie warunków zabudowy możliwe jest jedynie dla całości działki.

Kierując się powyższym, SKO w Szczecinie uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

Działając w imieniu Inwestora, Kancelaria wniosła sprzeciw na decyzję SKO, wnosząc o jej uchylenie. W piśmie szeroko odwołano się do orzecznictwa sądów administracyjnych, zgodnie z którym farma fotowoltaiczna stanowi urządzenie infrastruktury technicznej w rozumieniu art. 61 ust. 3 ustawy i z tego względu w sprawie nie było potrzeby weryfikacji spełnienia przez inwestycję wymogu dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej.

W sprzeciwie wskazano również, że studium jest jedynie koncepcją urbanistyczno-planistyczną, która nie ma mocy aktu prawa miejscowego, a zatem nie może stanowić o prawach i obowiązkach stron postępowania administracyjnego. Co za tym idzie, wbrew stanowisku SKO, organ pierwszej instancji nie miał prawnej możliwości uwzględniania postanowień studium przy wydaniu decyzji o warunkach zabudowy.

Kancelaria podniosła również, iż zgodnie z aktualnym orzecznictwem dopuszczalne jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla terenu stanowiącego część działki ewidencyjnej, jeżeli teren ten można jednoznacznie wyodrębnić i przedstawić na załączniku graficznym do decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie podzielił argumentację Kancelarii zawartą w sprzeciwie, iż aktualnie w orzecznictwie sądów administracyjnych w zasadzie nie budzi już wątpliwości, że z mocy art. 61 ust. 3 ustawy do inwestycji w postaci budowy farmy fotowoltaicznej nie stosuje się wymogów dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej. Odnośnie do charakteru prawnego studium, WSA zajął jednoznaczne stanowisko, zbieżne z poglądem prezentowanym przez Kancelarię, iż studium jest jedynie aktem polityki przestrzennej o charakterze wewnętrznym, wiążącym wyłącznie organy gminy przy opracowaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a zatem nie wiąże ono przy wydaniu decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Z uwagi na powyższe, WSA uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od SKO na rzecz Inwestora zwrot kosztów postępowania.